sobota, 20 października 2012

Set


      
Kiedyś ludzie uczyli się jak przeżyć, teraz muszą nauczyć się jak żyć.
                                Andrzej Majewski 
    Klasa maturalna okazała się być szkołą przetrwania. Stoję przed jedną z najgorszych życiowych decyzji i jestem załamana, bo ani trochę nie wiem, co wybrać. Wiem, że wielki błąd popełniłam wyberając klasę humanistyczną, ponieważ przed sobą widzę brak perspektyw na kolorową przyszłość. Psychologia, o której zawsze marzyłam okazuje się być kierunkiem mocno obleganym i właściwie nie dającym szansy na dobrze płatną pracę. Kiedy ma się pieniądze, można zaryzykować. Studiować to, co się lubi bez strachu, że później jedyna ewentualność to kasa w Biedronce. Kiedy jednak pieniędzy brakuje trzeba patrzeć przede wszystkim na to, aby walczyć o przyszłość. Coraz poważniej zaczęłam zastanawiać się nad kierunkami technicznymi. Boję się jednak tego, co mnie czeka. Wiem, że ciężko mi będzie na kierunku matematycznym, że będę musiała dawać z siebie więcej niż mogę i że będę robiła coś, czego wcale nie chcę, ale to chyba jedyna szansa na to, by jakoś '' wypłynąć'' .  Do matury zostało tylko pół roku, już powinnam wiedzieć, co chcę zdawać, tymczasem moje życie stanęło pod wielkim znakiem zapytania.
    Dawno nie pisałam, dlatego, ze wciąż brakuje mi czsu. Wieczorami padam z wyczerpania i brakuje mi chęci na cokolwiek. Nauka zabiera mi wszystko, co najlepsze. Nie rozuemim, jak kiedyś mogłam lubieć się uczyć.  
    Dziś dla Was stylizacja sprzed tygodnia. Klasyczne kolory: czerń, czerwień i biel to dla mnie zawsze idealne połączenie. Zestaw zwyczajny, bo szkony. Mam nadzieję, że Wam się spodoba, a jeśli nie to spójrzcie na tło - nasz piękna, złota jesień ;)













niedziela, 7 października 2012

Ja i Ty... Trzy metry nad niebem

   '' Jednego jest pewny. Tamten nie może jej kochać tak jak on, nie może jej wielbić w taki sposób, nie jest w stanie dostrzec jej wdzięcznych ruchów ani tych szczególnych znaczków na jej twarzy. Jakby to tylko jemu było dane widzieć prawdziwy kolor jej oczu i poznawać smak jej pocałunków. Nikt nigdy nie potrafił zobaczyć w niej tego, co widziałem ja, myśli: tamten najmniej. Tamten realny, surowy, niepotrzebny, materialny. Tak go postrzega, niezdolnego, by ją kochać, pożądającego tylko jej ciała, niebędącego w stanie zobaczyć jej prawdziwej, zrozumieć, docenić. Tamten nie będzie się cieszył z jej kaprysów. Nie pokocha jej drobnej ręki, jej poodgryzanych paznokci, jej tłuściutkich stóp, tego drobnego piętna ukrytego, choć nie tak bardzo. Może nawet je dostrzeże, ale na pewno nie pokocha. Na pewno nie w ten sposób.'' 
                               
                                                                                                          Federico Moccia


    Idelna, doskonała, przepiękna, niezwykła, wzruszająca! Nie do opisania! Nie ma lepszej! Zakochałam się w tej książce po uszy. I choć nie lubię kupować książek, tę muszę mieć!
Jest fenomenalna! Ogromne uznanie dla autora!

piątek, 5 października 2012

Autumn

      
  
Narzekałem, że nie mam butów, dopóki nie spotkałem człowieka, który nie miał stóp.
                                                                                    James Matthew Barrie

     Każdy z nas narzeka. Tak to już jest, że wciąż chcielibyśmy więcej i lepiej. Zaczyna się to już od najmłodszych lat. '' Bo mama poświęca więcej czasu mojej siostrze, bo moja koleżanka ma lalkę, a ja nie, bo ona jest ładniejsza, bo ma więcej pieniędzy '' Każdy z nas to zna i każdy z nas może odnieść to do własnej osoby. Ja też często narzekam, może nawet za często i wciąż staram się tego oduczyć. Życie nie jest sprawiedliwe i nigdy nie będzie. Zawsze znajdzie się ktoś, kto będzie od nas w czymś lepszy, albo będzie miał czegoś więcej, ale czy to aby na pewo powód do tego, by się zadręczać? Skąd możemy wiedzieć, że piękna, bogata pani jest szczęśliwa? Wydawaćby się mogło - ma wszystko, ale czy na pewno? Może kiedy wróci do pięknie wyposażonego domu spotka w nim pustkę.
Jedną z naszych największych wad jest to, że nie potrafimy doceniać tego, co mamy. Nigdy nie myślimy o tym, że  ktoś ma od nas gorzej. A czasem wystarczyłoby spojrzeć na bezdomnego, na dziecko, które nie ma rodziców, na ofiarę wypadku, żeby zrozumieć, że to co mamy, to aż za wiele.
      Nadeszła jesień. Nie przepadam za tą porą roku, choć kolorowe liście i zachody słońca mają w sobie urok. Dzięki temu, że obok mnie mieszkają dwie małe dziewczynki czasem jeszcze mogę wrócić wspomnieniami do tego, gdy ja byłam małym dzieckiem zbierającym jarzębinę, kasztany, żołędzie, liście i tworzącym z tych darów jesieni małe cuda. Jaka radość temu towarzyszyła!
     We wtorek wybrałam się z dziewczynami na zdjęcia do parku. Choć spodziewałam się marnego efektu ( od miesiąca nie prostuje włosów, tylko wiąże :( ) byłam zaskoczona. Zdjęcia podobają mi się i wielkie brawa za nie wspaniałemu fotografowii - Dziękuję Agatko! ;*
     Efekty możecie zobaczyć poniżej ;)










 






poniedziałek, 1 października 2012

Idealni

   
Trzeba być trochę podobnym, by się zrozumieć, i trochę się różnić, aby się kochać.
                                                                                               Paul Geraldy

     Jakiś czas temu poznałam pewną parę - dwoje niesamowitych ludzi, którzy są dla mnie inspiracją i którymi jestem zachwycona, a to, że spotkałam ich na swojej drodze uważam za prawdziwy skarb! Pani Zuzanna i Pan Antoni. Dziś już staruszkowie - oboje mają ponad 80 lat. Chyba nikt nigdy nie zrobił na mnie tak pozytywnego wrażenia jak Oni. Są małżeństwem idealnym i wspaniałymi ludźmi! Kiedy na nich patrzę uśmiech sam pojawia się na mojej twarzy. To naprawdę cud spotkać w naszym świecie tak fantastyczną parę. Bije od nich radość, szczęście i miłość. Marzę o tym, by stworzyć taki związek, jak Oni. Sposób w jaki ze sobą rozmawiają, jak na siebie patrzą i trzymają za ręce jest po prostu nie do opisania! Czytałam wiele romantycznych książek, oglądałam filmy, ale takiej pięknej miłości nigdzie nie spotkałam. Najcudowniejsze jest to, że czas nie rozdzielił ich, wręcz przeciwnie z wiekiem uczucie, które Ich łączy wydaje się jeszcze potężniejszym, jeszcze piękniejszym, bardziej szczerym i rzeczywistym. Ci ludzie są moją nadzieją i wiarą na to, że prawdziwa, romantyczna miłość nie jest tylko stworem bajek, książek czy filmów, ale naprawdę istnieje. Wymaga tylko oddania, poświęcenia i szczerości, a pielęgnowana wydaje najcudowniejszy ze wszystkich owoców! 
     Opowiem też o innej parze, którą spotkałam dziś rano jadąc do szkoły. Ona - drobniutka, malutka, elegancko ubrana i On- dobrze, zbudowany, wysoki w sportowych ciuchach. Ona szatynka, On blondyn. Wydawaćby się mogło dwa przeciwieństwa, dwa różne światy. Jednak kiedy na nich patrzyłam widać było, jacy są sobie bliscy, jak świetnie się rozumieją, kiedy Ona wysiadła na wcześniejszym przystanku On podążał za nią wzrokiem i wyglądali jakby świata poza sobą nie widzieli. Od razu pomyślałam jakie to cudowne, kiedy spotyka się dwoje zupełnie różnych ludzi - dzień i noc i okazuje się, że tylko razem tworzą idealną całość.
                                          
                                                    ~~~~~***~~~~~
     
     Jak uczciłyście wczorajsze święto? Nie zapomniałyście o nim? Ja co roku staram się symbolicznie akcentować ten - moim zdaniem - miłą tradycję (?). Już wspominałam o tym, że lubię oryginalne prezenty, a najlepiej, kiedy trzeba włożyć w nie cząstkę siebie. W tym roku Mój Najpiękniejszy i Najwspanialszy Chłopak otrzymał zabawny kufel, wypełniony żelkami o smaku coli i watą cukrową, które w duecie miały odegrać rolę piwa! Myślę, że wyglądało to całkiem fajnie i co najważniejsze, Dominikowi się podobało. Nie byłabym sobą, gdybym nie pomyślała także o brzuszku Mojej Sympatii, dlatego wyczarowałam śmietankowo - orzechowy tort. A oto zdjęcia ;)